Na een dag enorme beijingse smog mee te hebben gemaakt, inclusief bijbehorend absurd afwateren en bij moeten slobberen als kamelen om nog een beetje op je benen te kunnen blijven staan, openden we de gordijnen sochtends en.....badabing badaboem.....strakblauw!! Volgens vincent de gidsmans was het allang geleden dat dat gebeurd was, dus iedereeen buiten was ineens een stuk gelukkiger. Althans, gelulkkiger is voor chinesen soms relatief moeilijk af te zien, behalve als ze aan het eten zijn, of in een van hun mobieltjes aan het bulderen van het lachen zijn. Op straat valt er nog steeds minder te lachen als de beijingers rondrijden in 1 van hun 6 miljoen autos. Het is namelijk nogal druk te noemen op straat, qua autos voetgangers, fietsers en vooral geruisloze electrische scooters. Dit geruisloze geluid van de scooters compenseren de autos ruimschoots met hun favoriete geluid; de claxon. Simpelweg te gebruiken voor al uw problemen! Voor het waarschuwen als u neigt 1 van de 20 miljoen beijingers plat te rijden, voor het groeten van uw bekenden op straat, voor aan te geven dat u wilt gaan keren op een 2x4baans weg, voor het aangeven dat u zowel links als rechts wilt gaan inhalen, en natuurlijk ook voor aan te geven als u uw veel te dure bolide wilt laten invoegen in een onmogelijke positie. Ons nieuwe favoriete vervoersmiddels is inmiddels dus de metro, voor 32 cent de hele stad door. Ook hebben we geleerd dat biertjes een variabele prijs kunnen hebben. Bij de ontbijtkraam op de hoek ook voor 32 cent tot 5 euro op een veel te duur terras. Gelukkig zijn wij die sukkels die hier rustig intrappen,zodat die chinesen thuis ook nog wat te lachen hebben. :ebben we ook nog wat gedaan dan? Tuurlijk! Vincent heeft ons wegwijs gemaakt in het zomerpaleis, de hutongs, de drumtower, de lamatempel, het olympisch dorp en laten rodelen van de chinese muur af (serieus) Vanaf morgen gaan de kinders zonder gids buiten spelen! (Quote van de dag: babies hebben hier geen luiers aan, zodat ze makkelijker op straat kunnen plassen)